Easyrider Hue-Hoi An

Zondag ben ik, na een heerlijke nacht, de dag goed begonnen met een vietnames espresso in het naast gelegen koffiecafe, die ik aangeboden kreeg van de eigenaar van het hotel. Echt top, ik was meteen wakker! Het beloofde een prachtige dag te worden, want het weer was echt top! warm en zonnig! Vervolgens uitgecheckt en toen meldde mijn Easyrider zich al! Uncle Bill bleek een oorlogsveteraan van al 75 jaar oud! Hij had een mooie motor bij zich, waar hij vakkundig mijn bagage op vastbindde. Hij vroeg of ik nog speciale wensen had en die had ik.. een bezoek aan het verlaten waterpark.

Off we went.. voelde me na 30 seconden al helemaal veilig bij hem. Hij reed rustig en relaxed. Aangekomen bij het waterpark kregen we te maken met een lastige bewaker. Hij bleef maar aangeven dat we niet naar binnen mochten ivm een aantal jongeren die ook probeerden hem te omzeilen. Het zit namelijk zo; het is eigenlijk illegaal om dit terrein op te gaan sinds het is gesloten in 2004. Toeristen kunnen er voor een kleine vergoeding wel naar toe. Uiteindelijk is het ons dan ook gelukt 😀. Ooit is er 3 miljoen euro geinvesteerd om het park te bouwen, maar waarschijnlijk bleek dit niet genoeg.. het park is nooit afgebouwd. Nu ziet het er dus aardig vervallen uit, met overal graffiti, glas en verwilderde begroeiing. supercool om te zien dus. In het midden staat een grote draak waarin je naar boven kunt lopen en dus in de bek vd draak een mooi uitzicht over het park hebt!

Verder naar de Elephant springs, langs vissersdorpjes en de oceaan.Elephant springs is een soort watervalgebied midden in de jungle met het helderste water ooit, waar je lekker kunt zwemmen. Dit heb ik niet gedaan, maat ondertussen wel diverse verhalen van Uncle Bill te horen gekregen over zijn deelname aan de oorlog.

De volgende stop was bij een vissersgemeenschap die ook leeft op de boten. mooi om te zien, maar deze mensen komen dus amper van hun boten af. Langs de kant van de weg hebben we nog even koffie gedronken en toen was het tijd om de Hai Van pass op te rijden. een werkelijk prachtige routen met aan de ene kant de oceaan en aan de andere de jungle en bergen. Hiervoor washet echt top dat t zulk mooi weer was! Uiteindelijk kom je aan de top waar je (helaas met nog zo 'n 150 andere toeristen) kunt genieten van t prachtige uitzicht. Dit vanaf een in de oorlog gebruikte uitkijkpost.

We vervolgen onze weg en rijden langzaam weer naar beneden.. we maken nog een stop bij een restaurantje, waar we nu ook Danang in de verte zien liggen. Eenmaal beneden laten we de bergen achter ons en rijden met een lekkere vaart richting Danang. Dit is een vrij moderne stad en ondanks dat het een drukte van jewelste is, voel ik me ook hier nog goed op me gemak achterop bij Uncle Bill. Inmiddels weet ik alles van hem.. want hij praat honderduit 😂 Ik kan niet alles verstaan, maar toch..

We stoppen middenin Danang voor de verlate lunch.. in een echt authentiek vietnamees restaurantje, waar sfeer weer ver te zoeken is. Hij zegt hier al jaren te komen en besteld eem of andere soep voor me. Ik moet zeggen dat dat niet echt mij ding was. Ik kon vd helft van de ingredienten niet thuisbrengen wat het was.. Hij had t over vis.. maar die was ver te zoeken volgens mij.. Nouja kan ook niet altijd top zijn.

We laten Danang achter ons en rijden naar the Marble moutains. Hier is het een en al marmeren (vraag me t af..) beelden bedrijfjes en ook een berg met tempel erop, met wederom een uitzicht.
Ik kijk hier wat rond, voordat we verdergaan naar onze eindbestemming Hoi An. Hij brengt me nog even naar The Tailory, kledingmakerij van zn nichtje. Na zo'n dag kan ik nog geen beslissing maken dus ik zeg dat ik later terugkom. Werd gelukkig niet gepusht ofzo..

Bill heeft me afgezet bij het hostel en daar namen we afscheid, nadat ik nog even in zn boekje heb geschreven. Wat een topdag!