Yogyakarta

Veel te vroeg kom ik aan op het vliegveld, maar ach wat maakt het uit. Door de security gaat verbazingwekkend eenvoudig. Ik mag zelfs mijn water houden. 

Als het eindelijk tijd is om te boarden, staan er nog 2 andere vluchten op de borden van de gate. Ineens begint een mannetje te schreeuwen en staat een grote groep mensen op. Ik neem aan dat we toch bij een andere gate moeten zijn en mijn instinct klopt. Jammer dat ze dit niet in het Engels omroepen. Een half uur later dan gepland boarden we dan eindelijk en kom ik tot de conclusie dat ik een mondkapje op moet. Staat ook nergens, Haha. Dus nog snel even zo'n ding kopen en gaan. Vlak voor vertrek krijgen we nog een mededeling. Vrijvertaald: Weet dat het verboden is om drugs te smokkelen. Hier staat de doodstraf op! Oke... maar goed dat ik dat niet van plan was.  De vlucht is zo voorbij, maar eenmaal op Yogyakarta duurt het echt eeuwen en dagen voor ik mijn bagage heb. Ach ik heb vakantie en alle tijd! 

Er staat buiten weer keurig netjes een mannetje op me te wachten en we beginnen aan de 1.5 uur durende rit naar the Patio. Daar wordt ik hartelijk ontvangen door Thyas, een superlieve vrouw die fantastisch Engels spreekt. Ik voel me meteen thuis door haar en de sfeer die er hangt. Het is klein en knus. Ze geeft me een tip voor het avondeten en ik kom terecht in een bijzonder restaurantje, erg local. De serveerster spreekt amper Engels, maar dat geeft niet. Ik vraag haar om haar aanbeveling en eerlijk is eerlijk, ze gaf een goede tip!

Na een niet al te beste nacht, dankzij de oproep voor het gebed van de moskee vlak naast ons om 04:00 uur!! Besluit ik de volgende dag eerst het paleis van de sultan te bezoeken. Het is mooi, maar ook weer niet heel bijzonder. Terwijl ik daar rondloop wordt ik aangesproken door een man die me meeneemt naar het straatje achter het paleis. Ik ben wat argwanend, maar dit blijkt niet nodig. Hij werkt voor de sultan en het is zijn baan om bezoekers te informeren. Hij neemt me eerst mee naar het atelier waar ze de wayangpoppen maken. Ik krijg echt een super interessant verhaal te horen. Alles aan de poppen heeft een betekenis. De lange neus staat voor nieuwsgierigheid, de lange arme voor vrijgevigheid, de korte benen voor nuchterheid (down to earth) etc. Ze worden gemaakt van leer en nadat ze vorm is uitgesneden worden er allerlei figuurtjes uitgestoken die ook weer voor water, vuur, lucht en aarde staan. Vervolgens worden ze ingekleurd en ook de kleuren staan weer voor bepaalde karaktereigenschappen. Kortom een mooi stukje cultuurerfgoed van Java.

Daarnaast is Java natuurlijk bekend om de Batik, zowel de schilderijen als de kleding. Dus vervolgens mag ik mee naar een Batik-atelier, waar een man en zijn tante me het proces uitleggen. Ze beginnen met witte stof, tekenen daar een patroon op en voorzien dat patroon van bijenwas. Als ze vervolgens de stof verven, blijven de plekken met bijenwas wit. Dit proces herhalen ze totdat de juiste kleuren op de juiste plekken zitten.

Tot slot krijg ik nog een rondleidinkje van een Luwak koffie maker. Dat is de koffie waarvan de bonen door een Luwak worden opgegeten en weer uitgepoept worden. Vol trots vertelt hij dat zijn koffie wordt geschonken in een koffiebar in Den Haag. 

Hierna vervolg ik mijn weg naar het waterpaleis. Hier woonden de 1e en 2e sultan. Door een uitbarsting van de merapi vulkaan is dit echter verwoest. Het meeste is inmiddels gerestaureerd en museum geworden. Mijn gids verteld weer van alles. Zo was er een apart zwembad voor de vrouwen(21 stuks) van de sultan. De sultan gooide een bloem in het water en de vrouw die de bloem kreeg mocht met hem mee naar zijn kamer. Verder is er een heel dorp binnen de muren van het waterkasteel en deze mensen moeten binnenkort verhuizen omdat de regering het weer helemaal in oude staat wil maken. De regering heeft hiervoor een plek toegewezen, waar de mensen volgens de gids een beter leven kunnen hebben. Ik vraag het me af.. 

Ik heb inmiddels het kookpunt bereikt en loop terug naar het hostel om even af te koelen in het zwembad. Als ik ben bijgekomen, pak ik een motortaxi naar het begin van Malioboro, ik loop hier een aantal uren rond over markten en langs winkels, maar zie eigenlijk overal hetzelfde: Batik. Ik vind er weinig aan. Terug in het hostel vertelt de jongen die er werkt me dat de "soul" uit malioboro weg is. Dat kan ik beamen. 

Inmiddels zijn er aardig wat nieuwe mensen in het hostel aangekomen en ik boek voor de volgende de Borobadur en Prambanan temple tour met de Zwitserse Tia. We moeten er vroeg uit; 6 uur worden we opgehaald. 

Een Nederlands stel deelt de tour met ons. Borobadur valt me een beetje tegen, mede doordat we er niet bovenop mogen. Door naar Prambanan, deze was wel de moeite waard. Prachtige tempel om bezocht te hebben. Na een indo lunch zijn we rond half 2 weer terug in het hostel. Ik blijf wat relaxen tot een uur of 18 en ga dan naar de backpackers straat. Hier hebben ze wel cafe's die de voetbal uitzenden en alcohol schenken en een restaurantje (viavia) dat goed bekend staat. 

Ik kom het Nederlandse stel tegen en samen spelen we triominos en kijken we de wedstrijd. Carmen en Rene zijn 50 en hebben een geschiedenis waar ik wel een week naar kan luisteren, wat een bijzonder stel. Na de voetbal pak ik weer een motortaxi terug. Deze nacht slaap ik eindelijk door de 04:00 moskee heen!! 

Morgen een dagje relaxen en regelen en dan s'nachts de trein naar Malang.